Pogoda pod miętusem

W listopadzie pogoda najczęściej jest taka, że ludzie, widząc kogoś z wędką, kiwają z politowaniem głową sądząc, że postradał zmysły. Wiatr wciskający się w każdą szczelinę ubrania, zacinający deszcz ze śniegiem i pochmurne niebo z nabrzmiałymi wodą chmurami to typowy obrazek zasiadki na miętusa. Już taki urok tej rybki, ze im gorsza pogoda w okresie jesienno-zimowym, tym chętniej ona żeruje. Wrodzona ciemno-lubność, preferowanie stałego i długo-trwale niskiego ciśnienia oraz wszelkie mięso w diecie to najogólniejsza charakterystyka.

Rekonesans - rozpoznanie miejsca do połowu miętusa

W przygotowaniach do połowu miętusa ważna jest znajomość łowiska, jak również wiedza o samej rzece, miętusowych kryjówkach i upodobaniach. Czysta rzeka o dość wartkim nurcie to środowisko życia marmurkowego bohatera. Jeszcze kilkanaście lat temu taki opis wody kwalifikował ją jako wodę górską. Po zamknięciu wielu zakładów przemysłowych rzeki oczyściły swoje wody, np. środkowa część Wisły czy dolna część Narwi to znane warszawskim wędkarzom miętusowe łowiska. Mimo ze te wody niosą. całkiem sporo namułów, to są wystarczająco czyste dla miętusów. Jednak sama rzeka to za mało, by zlokalizować tę rybę. Często nieodzowny okaże się wypad nad wodę w ciągu dnia, kiedy można bez większych przeszkód poszukać w nurcie lub na jego skraju zwalonych do wody drzew lub dużych usypisk kamieni. Poszukiwane tez są niewysokie, ale podmyte brzegi, z krzewami i drzewami tuz przy linii wodnej. Wszystkie wymienione „pułapki na zestawy” stanowią naturalne schronienie dla miętusów. Przebywają tam w ciągu dnia, a nocą płyną na żer. Miętus żeruje w pobliżu swojego schronienia, polując na drobnicę. Bywa, że wypływa z głębiny na płycizny brzegowa, i niewielkim chlupotem ogłasza swoją, obecność.

Może wątróbki?

Jamy pod głazami lub gałęziami na dnie rzeki, wyrwy i nory w burtach brzegowych osłonięte korzeniami roślinności nadbrzeżnej to naturalne schronienia miętusa. Sam ich nie buduje, lecz korzysta z gotowych kryjówek, których w ciągu dnia nie opuszcza. W bardzo pochmurny dzień można go skłonić do brania, jeśli podstawi mu się jakiś smakowity kąsek niemal pod nos. Nocą patroluje pobliże swojego schronienia w poszukiwaniu pokarmu, na który składają się wszelkie żyjątka i ryby. Martwe rybki, filety lub ich połówki, pęczki czerwonych robaków, dendrobeny największego rozmiaru lub rosówki to najpopularniejsze przynęty wędkarskie. Tak chętnie opisywane przez wielu wędkarzy kurze flaczki nie sprawdzają się jako przynęta nad woda. Nie tylko wychładzają dłonie, ale niedbale założone mogą spaść podczas rzutu. Trochę inaczej sprawa wygląda przy zastosowaniu kurzych żołądków, serc lub wątróbek. Według mnie dwie ostatnie przynęty nie dość, że są skuteczne, to ze względu na swoja wielkość działają, selektywnie na ryby innych gatunków o zdecydowanie mniejszych pyszczkach.

Byle nie uciekł

Zestawy do połowu miętusów odbiegają od standardu przyjętego w połowach metodą ciężkiej denki. Główna, różnicą jest fakt, ze nie trzeba szukać ryb blisko środka nurtu. Odległość rzutu jest niewielka, a sam zestaw lokuje się wzdłuż linii brzegowej, co z kolei ma wpływ na ciężar właściwy wędziska. Jak już można się domyśleć, wędzisko długości 3,0-3,6 metra z c.w. do 60 g będzie wystarczające. Żyłka główna 0,30 mm nawinięta na szpulę kołowrotka, który może pomieścić jej 100 metrów dopełnia obrazu mocnego zestawu. O sprawnym hamulcu w kołowrotku nie trzeba chyba przypominać, niemniej przy połowie miętusów pozwalam sobie na trochę mocniejsze jego dokręcenie. Miętusy w na-szych wodach nie osiągają tak dużych rozmiarów jak ich morscy kuzyni (dorsze) i wyholowanie nawet 3-kilogra-mowego okazu na dość sztywnym zestawie nie sprawia większego kłopotu. Najczęściej jednak wędkarskim łupem będą osobniki do 1 kg. Z drugiej strony tak sztywny zestaw nie pozwala zaciętemu miętusowi na błyskawiczną ucieczkę do swojej kryjówki, z której już go się nie wyciągnie.

Na robaki

Przypony mają zwykle długo od 70 cm do nawet 1,5 m i są wykonane z żyłki o średnicy 0,22 - 0,25 mm. Ciężkie przynęty muszą mieć trochę więcej „luzu”, aby nurt mógł je swobodnie podnosić z dna i prowokować miętusy. Przypon z haczykiem typu limerick z łopatką lub oczkiem o wielkości 1 do 2/0 jest jak najbardziej odpowiedni dla przynęt w postaci pęczka czerwonych robaków, dendroben lub rosówek. Te przynęty miętus bierze „na raty”. Urywa dżdżownice po kawałku, aż w końcu dojdzie do haczyka i sam się zacina. Objawia się to bardzo dynamicznymi szarpnięciami szczytówki wędziska, co skłania bardziej nerwowych wędkarzy do zacięcia. Tymczasem trzeba poczekać, aż miętus dokończy posiłek, co wskaże szczytówka stałym przygięciem. Gdyby w tym momencie hamulec nie był trochę mocniej dokręcony, a miętus miał ponad kilogram, to można byłoby pożegnać się z zestawem, a ryba pływałaby z wbitym w pyszczek hakiem.

Na podroby

Haczyki okrągłe z oczkiem, o tych samych wielkościach jak do dżdżownic, mają zastosowanie, gdy przynętą są podroby. Okrągły luk kolankowy haczyka pozwala na bardziej równomierne rozłożenie ciężaru dość delikatnych przynęt, przez co nie są gubione już w trakcie zarzucania zestawu. Szczególnym przypadkiem jest zastosowanie kotwiczki, która swoimi okrągłymi ramionami podtrzymuje bardzo delikatną kurzą wątróbkę. Niezależnie, czy to haczyk czy kotwiczka, wspólnym elementem jest oczko. Chodzi o wygodę wędkarza. Podroby, z natury delikatne, nabijamy na trzonek, a nie grot, a następnie opieramy na luku kolankowym. Po nabiciu o wiele prościej przymocować do przyponu haczyk z oczkiem za pomocą pętli. Wystarczy jedynie, aby pętla nie była krótsza niż 10 cm, co pozwoli na bezproblemowe przełożenie przez nią grotu z przynętą.

Artykuł zacytowany, napisany przez Zbyszka Stanisza